drzewatomasza

Smocze drzewa

Jemeńska Sokotra to odizolowany niezwykły zakątek świata z zadziwiającymi drzewami. Rośnie tam wiele endemicznych gatunków roślin, a wśród nich właśnie dracena smocza zwana smoczym drzewem albo smokowcem. Jej rozłożysta korona porośnięta jest liśćmi jedynie od góry, odkrywając parasol nagich gałęzi pod spodem. Dracena wydziela czerwoną żywicę zwaną smoczą krwią.

Z powodu wojny domowej w Jemenie na Sokotrę praktycznie nie można się dostać w celach turystycznych. To sprawia, że wizyta tam jest jeszcze bardziej kusząca dla miłośników tych drzew.

Słynne Smocze Drzewo z Wysp Kanaryjskich które swą nazwę zawdzięcza żywicy, która utleniając się przyjmuje czerwonawy kolor nazywany przez mieszkańców Wysp Kanaryjskich smoczą krwią. Uprawa tej niezwykłej rośliny zaczyna się jako skromna roślina rozetowa z jasnoniebieskimi liśćmi przypominającymi paski i początkowo tworzy gładki, samotny pień. Z pewnym wiekiem pień zaczyna się rozwidlać i tworzy coraz większą liczbę rozet liściowych. Uważa się, że niektóre Smocze Drzewa na Wyspach Kanaryjskich mają ponad 1000 lat. Te olbrzymy są z pewnością jednym z najbardziej imponujących zabytków świata roślin, z ogromnym, sękatym pniem, który podtrzymuje ogromną, przypominającą parasol koronę z setkami pojedynczych rozet liści.

Wysiew nasion całoroczny, przed wysiewem nasiona należy namoczyć w ciepłej wodzie o temperaturze od 35 do 45 C przez około 48 godzin. Następnie nasiona siejemy na głębokość około 1 cm do pojemnika wypełnionego włóknem kokosowym. Zasiew podlewamy i odstawiamy w ciepłe i jasne miejsce o temperaturze około 25 – 28 C. Uwaga siewki są wrażliwe na nadmiar wody w związku z tym należy podlewać ostrożnie i pamiętać o zlewaniu nadmiaru wody z podstawki.

Drzewo oliwne z Vouves

Grecy nazywają je „monumentalnym drzewem oliwnym z Vouves”. Widziało i przetrwało wiele. Pochodzi jeszcze z epoki antyku, czasów wspaniałości starożytnej Grecji. Wciąż rośnie i znajduje się na Krecie.Drzewo należy do gatunku oliwki europejskiej. To długowieczne drzewa zwykle ich okres życia to około 1000 lat. Na Krecie rośnie więcej takich żywych monumentów historii. Ten najstarszy z nich niektórzy naukowcy datują na nawet 4000 lat. Jednak tak naprawdę ma aktualnie około 3000 lat.To najstarsze drzewo Grecy nazywają „Elia Vouvon” lub „monumentalne drzewo oliwne z Vouves”. Jej pień sięga 4,67 metra średnicy i osiąga 12,5 metra wysokości. Rocznie oliwka przyciąga 20 tysięcy turystów do miejscowości Vouves, którzy chcą zobaczyć na żywo ten monument.Ostatnie przeprowadzone pomiary wykazały, że pień starożytnej oliwki liczy sobie 12,5 metra obwodu oraz 4,7 metra średnicy (w najszerszym miejscu). Należy do lokalnej odmiany tsounati (gr. τσουνάτη) i jest drzewkiem szczepionym na podkładce z dzikiej oliwki, co wpłynęło na wykształcenie się fantazyjnego, spiralnie ukształtowanego pnia. Drzewko wciąż jest płodne i wydaje owoce. W 1997 roku zostało ogłoszone pomnikiem przyrody, a w październiku 2009 roku, w pobliskim XIX-wiecznym domu zainaugurowało działalność Muzeum Drzew Oliwnych, prezentujące tradycyjne narzędzia rolnicze i proces uprawy drzew oliwek.Na Krecie rośnie ponad 30 milionów drzew oliwnych. Oliwka jest silnie wpisana w historię Greków już od czasów antycznych – nawet w mitologii możemy odnaleźć pewną ciekawą historię. Bogini Atena upatrzyła sobie pewne greckie miasto, w którym bardzo chciała zamieszkać. Jednak to samo miejsce upodobał sobie Bóg morza – Posejdon. Zamieszkać mógł w nim ten, który zaoferuje miastu najwspanialszy prezent. Sędzią był Kekrops – na wpół wąż i człowiek. Cała trójka wspięła się na wzgórze Akropolu, znajdujące się w owym mieście. Tam Posejdon uderzył trójzębem w skałę a z niej natychmiast trysnęła woda. Co może być dla miasta lepszym od bieżącej wody darem – zapytał? Kekrops spróbował jej i poczuł słony smak morza. Atena natomiast uklękła i na skałach Akropolu zasadziła drzewo. Było to pierwsze drzewo oliwne, które dało jej zwycięstwo, a od jej imienia nazwano miasto – Ateny. Dla Greków drzewo oliwne to najwyższe dobro – smaczne oleiste owoce, które można wygodnie przechowywać przez dłuższy czas. Ich złoty sok – oliwa, dodaje potrawom smaku oraz podwyższa ich wartość odżywczą.

Dąb Bartek – jeden z najstarszych w Polsce dębów, od 1954 roku chroniony prawem jako pomnik przyrody, rosnący na terenie leśnictwa Bartków (nadleśnictwo Zagnańsk), przy drodze wojewódzkiej nr 750 z Zagnańska do Samsonowa, w województwie świętokrzyskim.

W okresie międzywojennym wiek dębu oceniano nawet na 1200 lat. Cezary Pacyniak w publikacji z 1992 roku Najstarsze drzewa w Polsce podał wyniki swoich badań, według których wiek Bartka wynosił wówczas 654 lata.

Opis „ Bartka” w Sylwanie z 1829 podaje, że dąb miał 14 konarów głównych, obecnie ma ich 8. Tradycja utrzymuje, że na konarach dębu zostało powieszonych dwóch powstańców z 1863 roku. Walka z Rosjanami odbyła się 10 czerwca 1863 roku w Bobrzy. Zginęło wówczas kilkunastu powstańców na terenie gminy Samsonów. Część z nich zmarła na polu walki w Bobrzy. Pochowano ich na pobliskim cmentarzu w Ćmińsku. Inni zmarli na skutek poniesionych ran cofając się z oddziałem na wschód w kierunku Zagnańska. W Tumlinie pochowano dwóch powstańców a najmłodszy liczący osiemnaście lat – Szymborski spoczął w Zagnańsku. Na dębie umieszczona dwa żeliwne odlewy Chrystusa Ukrzyżowanego. Na jednym data 1853 może być rokiem epidemii zakaźnej choroby cholery. Drugi odlew ma przypominać o ofiarach i cierpieniach jakie Polacy ponosili walcząc o niepodległość w czasie niewoli. Nieszczęśliwym dla Bartka był 1906 rok kiedy bojówki PPS z pobliskiej Kołomani napadł na Urząd Nadleśnictwa Samsonów, położony kilkadziesiąt metrów po wschodniej stronie wiekowego dębu. Chciano zabrać z Urzędu broń i amunicję. W trakcie strzelaniny raniono trzech bojówkarzy. Jeden z nich Izydor Stępień podpalił budynki gospodarcze. Płomienie niesione wiatrem uszkodziły „Bartka” od wschodu. Mimo niebezpieczeństwa przyszli okoliczni chłopi by gasić pożar i ratować zagrożone drzewo, ale bojówkarze im zabronili. Po spalonych budynkach pozostały do dziś kamienne fundamenty budynków gospodarskich, porośnięte krzewami. Po pożarze od strony wschodniej na pniu Bartka powstała martwica boczna. Powstałą z czasem dziuplę, wypełniono w 1920 roku plombą cementową. W 1934 roku przyrodnicy uznali go za najokazalsze drzewo w Polsce. Większe prace konserwacyjne przy Bartku przeprowadzono w 1978 roku usunięto wówczas cementową plombę, zabezpieczając wnętrze środkami grzybobójczymi i bakteriobójczymi, wypełniając je drewnem sosnowym i jodłowym tzw. papierówką, uszczelniając szczeliny przed wnikaniem wody. Całość tak zabezpieczonej dziupli nakryto deskami i korą z innych dębów. Z drzew najwięcej uderzeń pioruna otrzymują dęby. Nie oszczędzały także sędziwego Bartka. Tracił też swe konary w czasie silnych wiatrów i burz. Uderzenie pioruna w 1991 roku zerwało z jego pnia dwa pasy kory i spowodowało zapalenie drewnianej plomby. Po uruchomieniu ujęcia wody pitnej dla Kielc w 1973 roku poziom wody w dolinie górnej Bobrzy znacznie się obniżył. Nawet płynąca kilkadziesiąt metrów od Bartka rzeka Bobrza często ma suche koryto. Pod Bartkiem położono kilkanaście studzienek nawadniających jego system korzeniowy. Zdarzają się przecież okresy długotrwałej suszy, a poziom wody obniżył się kilkanaście metrów. Wody powierzchniowe wnikają teraz w głąb bardzo szybko, a przy Bartku woda spływa dodatkowo po pochyłym zboczu. Niedaleko Bartka, po stronie wschodniej znajduje się kamień upamiętniający powstanie Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego – organizacji powstałych przed I wojną światową. Kamień ten ustawiono w 1933 roku. Po drugiej wojnie światowej przeleżał ponad trzydzieści lat, przewrócony napisem do ziemi (1984).